INFORMACJA 1

Samo założenie nowego bloga troche zajmie czasu, bo z jakiegoś powodu nie mogę ustawić tytułu..
Nawet jak wpisze największe głupoty typu: ,,dshfvdshb" to się przez chwilę ładuje i wyświetla mi, że jest zajęty..

Pojawiło się dosyć ciekawe pytanie pod epilogiem:
,,dlaczego konczysz tego bloga? np jak zalozysz nowego ale z ta historia to jaka to roznica?" 

Tak.. jest ogromna różnica.
Nowy blog będzie tylko i wyłącznie w połowie kontynuacją tego..
Co będzie wspólne? Oczywiście przeszłość. To co wydarzyło się tutaj będzie miało kontynuację w kolejnym blogu, ale nie bezpośrednią.
Mam zamiar zrobić to tak, żeby oba blogi nie były  w żaden sposób od siebie uzależnione..
Czy mi się to uda...- zobaczymy 
Jak na razie nie mam jeszcze nic oprócz zdjęć postaci ;D

Liczę, że ktoś jeszcze czeka na nowego Bloga ;D 
M.

EPILOG

Dziennik Megan

Czas zacząć nowy etap w swoim życiu.

Wszystko ma swój początek i koniec. Nie wszystkie prośby, marzenia się spełniają, ale ja dostałam jak na razie od życia to czego pragnęłam- miłość. Przez ostatnie miesiące miałam swoje wzloty i upadki, ale mimo wszystko moje życie ułożyło się całkiem dobrze. Będąc na obozie w Londynie, słysząc wyznanie Susan o tym jak przespała się z moim byłym chłopakiem, pomyślałam, że od tego momentu nic nie będzie tak jak dawniej. Adam stając po jej stronie oddalał się ode mnie jednocześnie sprawiając, że czułam się jeszcze gorzej. 

Max? Trudno określić z perspektywy czasu, kim był dla mnie tak naprawdę. Pomógł mi zapomnieć o otaczającym mnie świecie, dzięki niemu poznałam wielu nowych ludzi, z którymi mam kontakt do dziś. Dzięki niemu miałam także dach nad głową przez całe pół roku. Jednak ktoś tam wysoko mi go zabral. Nie, nie mam pretensji. Wierzę, że tak jak ja wtedy znalazłam schronienie u jego boku, tak teraz on znalazł go w miejscu, w którym się znajduje. 

Wszystko potoczyło zdumiewająco szybko. Sama nie wiem, kiedy ten czas tak szybko minął. Aktualnie jestem w związku z Alanem. Czyżby moi rodzice mieli rację próbując nas wtedy zeswatać? Nie. Oni mieli czysto materialne pobudki, a jednak jak się okazało skuteczne. Trudno nazwać to miłością, ale jeszcze trudniej przyzwyczajeniem. Każdego dnia poznajemy się na nowo, tak jakby tamte zdarzenia nigdy nie miały miejsca. Po co wracać do przeszłości? Żyjemy chwilą tak jakby jutra miało nie być. Mimo, że postanowiliśmy, że będziemy w otwartym związku, bez zobowiązań, to się nie udało. Nie chcę go stracić, jest dla mnie kimś bardzo ważnym. A może to właśnie jest miłość? 

Rodzice? Nie mam z nimi kontaktu. Stwierdzili, że nie jestem ich córką, a ściślej mówiąc wydziedziczyli mnie. Ojciec przez cały czas zarzuca mi, że to przeze mnie jego firma upadła. Tylko jakie to ma znaczenie? Od kilku miesięcy ma nową, która przynosi mu jeszcze większe zyski niż tamta.. 

Zuza wróciła do rodziców. Wraz z swoją córeczką zajmują jej dawny pokój. Spotkałam się z siostrą kilka razy, ale mam wrażenie, że wszelkie więzi rodzinne zanikły. 

Adam i Susanne żyją w otwartych związkach z tą różnicą, że im się to udaje. Nie jest tak jak ze mną i Alanem, gdzie już po kilku dniach stwierdziliśmy, że to bez sensu. 

Skończyłam pierwszy rok studiów i mimo, że mam jeszcze dużo czasu, wciąż nie mam planów na przyszłość. pewnie tak jak zwykle wymyślę coś na poczekaniu... 

Życie jednak toczy się dalej, a ja mam ochotę przeżyć go jak najlepiej. 

M. 

______________________________________________

WAŻNE!!!

Mam dla Was propozycję.
Już dziś odpisałam pewnej anonimce pod rozdziałem w moim drugim Blogu, że TEN Blog jest definitywnie i nieodwołalnie zakończony. 

Ale... 

Napisałam także, że obiecuję, że dodam Epilog...
Pisałam go jakimś cudem tylko pół godziny i właśnie skończyłam. Pisząc ostatnie zdania wpadła mi do głowy pewna myśl.
Wy nie chcecie nowego Bloga i zgadzacie się, aby rozdziały były publikowane żadziej. 

A więc: Mogę kontynuowac tego Bloga, bo mam pewien pomysł, ale to tak jakby była jego następna część i nie tutaj, tylko założę nowego Bloga, gdzie będą dodawane kolejne rozdziały. Tak jakby nowy-stary blog jednocześnie. 

Co o tym myślicie?
Wybór nalezy do Was.
Czekam na odpowiedzi pod rozdziałem.

Rozdział 41 (10)

Tego samego dnia musiałam odbyć jeszcze jedno spotkanie- z Susan. Wiedziałam, że przyjaciółka okaże się bardziej wyrozumiała niż Adam i Alan. Chciałam z nią szczerze porozmawiać o wszystkich wydarzeniach. Wierzyłam, że mi doradzi. Sama nie wiedziałam co robić..

Dwie godziny po tym, jak wyszłam z knajpy rozległo się pukanie do moich drzwi. Wiedziałam, że to ona. Nie widziałyśmy się tyle czasu.. Otworzyłam drzwi i już w progu ujrzałam uśmiechniętą do mnie brunetkę, która wymachiwała we wszystkie strony szampanem.

-Oblewamy twój powrót i wszystkie smutki- zawołała

-Obawiam się, że tyle nie starczy- powiedziałam wpuszczając przyjaciółkę

-Dlatego mam jeszcze to- roześmiała się wyciągając w moją stronę drugą butelkę.

-Już lepiej- stwierdziłam z lekkim uśmiechem

Kilkanaście minut później siedziałyśmy na środku pokoju i rozmawiałyśmy tak jak dawniej. Jakby nic się nie wydarzyło. Cieszyłam się, że miałam obok siebie taką osobę, która mnie zrozumie. Która po prostu przy mnie jest.

-Dupek- stwierdziła, kiedy opowiedziałam jej o dzisiejszym spotkaniu z Adamem i Alanem

-Który?- spytałam

-Oboje. Swoją drogą słyszałam tą piosenkę. Jest dobra, ale za bardzo w niej obwinia ciebie. Powinien też wziąć na siebie jakąś odpowiedzialność. To nie wszystko twoja wina. Miałaś swoje powody, ale on przez cały czas się nad sobą użala...

-Ale też nie jestem bez winy- powiedziałam po chwili

-A co oni ci konkretnie zarzucają?

-Wychodzi na to, że to że byłam z Max'em, chociaż to nie prawda

-Czyli tak właściwie to nic na ciebie nie mają..

-To jest w tym wszystkim najśmieszniejsze- powiedziałam

-A Max?

-Co Max?- spytałam posępnie

-Co on na to?

-Tak jakby nie ma już czego powiedzieć

-Jak to?

-Dostałam dziś informację, że miał wypadek samochodowy- powiedziałam a po policzku spłynęła mi pojedyncza łza

-I co z nim? Wszystko w porządku?

-Nic nie jest w porządku- mruknęłam próbując opanować łzy

-Żyje?

-Nie.

-A co na to Adam i Alan?

-Nie wiedzą. Wolałam już nie słuchać zbędnych uwag pod adresem Max'a. Jeszcze w takiej sytuacji.. Oni nie zostawiliby na nim suchej nitki..

-Jak się czujesz?

-Źle- powiedziałam chowając twarz w dłoniach

-Kiedy jest pogrzeb?

-Jeszcze nie wiem- powiedziałam- Jennifer będzie jeszcze do mnie dzwonić. Pojadę tam na kilka dni. Muszę załatwić jeszcze kilka spraw..

-I wracasz na stałe?

-Jak nie ma Max'a nie mam już po co tam być dłużej..

Cały wieczór minął dosyć spokojnie. Starałam się nie myśleć o Max'ie, a swoje myśli skierować w inną stronę. Jednak jak łatwo było się domyśleć nie było to takie proste, a właściwie niewykonalne.

Susan była u mnie do pierwszej w nocy, potem zostałam sama. Wiedziałam, że będę musiała zacząć szukać mieszkania, ale nie miałam na to ochoty. Postanowiłam zrobić to rano. Im prędzej wyprowadzę się z hotelu, tym lepiej. Życie postawiło przede mną przeszkodę, a ja musiałam ją w jakiś sposób pokonać.

Cztery dni później

Pogrzeb był taki jak się spodziewałam. Nie należał do najskromniejszych, a wręcz przeciwnie. Dużą zasługą w całej ceremonii mieli także przybyli, którzy nie byli jedynie rodziną ale także znajomymi i przyjaciółmi. Kilku kojarzyłam, ale była to naprawdę mała część. Jennifer przestawiła mnie rodzicom Max'a, którzy stwierdzili, że wiele o mnie słyszeli. Było to dziwne, ponieważ mieszkałam w Londynie pół roku, a Max dosyć niechętnie o nich wspominał. W ciągu tego całego czasu był u nich tylko kilkakrotnie.

Patrzyłam jak powoli spuszczają trumnę z ciałem do ziemi. Był taki młody.. Śmierć przyszła za szybko. Gdyby nie wypadek mógłby jeszcze żyć. Już nie chodziło nawet o to bym mogła do niego przyjechać, ale by żył. Miałam wrażenie, że wraz z ciałem Max'a straciłam przyjaciela. Na zawsze. Wiedziałam, że będzie mi z jego śmiercią dużo łatwiej się pogodzić niż Jennifer, która znała go niemalże od zawsze. Musiałam ją teraz wspierać jak tylko mogłam najmocniej. By czuła, że nie jest sama.

Przez te kilka dni spędzałam z nią niemalże każdą wolną chwilę. Mimo to, czułam jak zamykała się w sobie. Nie mogłam do tego dopuścić. Straciła bardzo bliską dla siebie osobę. Wiedziałam, że go kochała, ale zawsze bała się do tego przyznać by nie stracić przyjaciela. Czasami miałam wrażenie, że mam podobną sytuację z Adamem i Alanem.

Tylko, że ja odrzuciłam Adama i związałam się z Alanem ,,z przymusu" na określony czas. Nawet nie wiem, w którym momencie poczułam, że to coś więcej. Dopiero, kiedy coś stracimy- doceniamy to. Ja doceniłam związek z Alanem, ale mam wrażenie, że jest już dla nas za późno. Wciąż czekałam aż się do mnie odezwą. Liczyłam na krótkiego sms'a, albo cokolwiek co pomogłoby mi przestać myśleć o tym, że już wszystko jest stracone.

Tydzień od pogrzebu (20 luty)

Dziś wróciłam do Polski, na stałe. Wynajmuję mieszkanie w centrum miasta by mieć wszędzie blisko. Naukę będę kontynuowała w Polsce. Już wszystko miałam załatwione. Adam i Alan wciąż się nie odezwali. Z tego co mówiła Susan to próbowała się ona wypytać o mnie, ale za każdym razem zmieniali temat. W końcu po jakimś czasie zrozumiałam o co z tym wszystkim chodzi. Zostałam wykluczona z naszej ,,paczki". Nie sądziłam, że kiedykolwiek będzie mieć w ogóle coś takiego miejsce.

To bolało, ale postanowiłam chociaż udawać, że się tym nie przejmuję. Wciąż wmawiałam sobie, że znajdę sobie innych przyjaciół. Za każdym razem kiedy tak pomyślałam wybuchałam śmiechem. To było niemożliwe. Mi zależało na tych.

22 marzec

Ten dzień od samego początku zapowiadał się dobrze. Wstałam jak zwykle nie wyspana, ale miałam zadziwiająco dobry humor. Po zjedzonym śniadaniu wyszłam do parku na spacer. Dzisiejszy dzień był wolny. Nie miałam nauki, w pracy miałam wolne. Można by powiedzieć, że mogłam robić co tylko chciałam. Usiadłam na ławce rozkoszując się piękną pogodą. Kochałam takie dni. Nadchodziła wiosna i już nie tylko ta na kartce papieru, ale ta z naturze. Wszystko zaczęło powoli rozkwitać i budzić się do życia. W mojej torebce rozległy się pierwsze dźwięki mojego dzwonka. Ku mojemu zaskoczeniu okazało się, że nie znałam tego numeru.

-Słucham?- zaczęłam

-Przepraszam- brzmiały pierwsze słowa po czym zapanowała cisza

-Kto mówi?- spytałam, bo nie poznałam po głosie do kogo może należeć

-Alan

-Co chcesz?- spytałam. Nie odzywał się ponad miesiąc. Nie rozumiałam powodu, dla którego akurat chce to przerwać

-Porozmawiać

-Teraz?- zaśmiałam się- minął miesiąc, a ty chcesz dopiero teraz rozmawiać, kiedy nie ma już o czym

-A może jednak mamy- powiedział pewnym siebie głosem

-Nie sądzę. Jest za późno. Byłam dla was obojętna, kiedy potrzebowałam wsparcia, a teraz? Co się zmieniło?

-Wiem, za długo czekałem..

-Za długo?- powtórzyłam- szkoda tylko że dopiero teraz sobie to uświadomiłeś

Rozłączyłam się nie wiedząc co tak naprawdę powinnam o tym myśleć. Ta krótka rozmowa znów wzbudziła we mnie uczucie, którego nie potrafiłam zwalczyć- tęsknotę. Chciałam znów ich zobaczyć, przytulić, ale czy to możliwe? Owszem, dałam im wolną rękę, mogli zrobić co tylko uważali za słuszne. Pogodziłam się już z tym, że straciłam ich na zawsze, jak Max'a.

Przypomniałam sobie słowa utworu, który napisał dla mnie Alan. Niewiele myśląc włączyłam go i usiadłam na ziemi obok laptopa. Co chciał mi przez to powiedzieć? 
Mimo całej złości, którą teraz czułam, wiedziałam, że powinnam coś zrobić. Nie mogłam teraz tak tego zostawić, bo wiedziałam, że będę żałować. Wybrałam numer do Alana czekając aż odbierze. Już po jednym sygnale usłyszałam ciche ,,Tak?"

-Może powinniśmy spróbować jeszcze raz- zaproponowałam

W słuchawce zapanowała na krótką chwilę cisza. Byłam ciekawa jak na moją propozycję zareaguje Alan.

-W jakim sensie?- zapytał

-W jakim chcesz- powiedziałam dając mu tym wybór. Tak naprawdę mogliśmy spróbować zarówno jak przyjaciele, jak i jako para. Nie miało to dla mnie większego znaczenia, bo czułam, że skończy się i tak, że będziemy ze sobą.

-Megan..- zaczął i zrobił krótką pauzę- czy nie chciałabyś umówić się ze mną na randkę?

-Sama nie wiem..- zaczęłam niechętnie- zależy co to by miało być..i kiedy..

Alan zaczął się śmiać

-Mogłabyś otworzyć drzwi?

-Słucham?- spytałam zaskoczona zupełnie porzucając poprzedni ton

-Otwórz drzwi, proszę

Niewiele myśląc podeszłam do drzwi mojego mieszkania, po czym je otworzyłam. Na wycieraczce ujrzałam białą kopertę z moim imieniem na wierzchu.

-Co to jest?- spytałam

-Otwórz- zaśmiał się Alan rozłączając się

Wzięłam ją do ręki i otworzyłam nie zadając sobie trudu by wejść do środka.

,,Co powiesz na randkę dziś wieczorem? Czekam na Ciebie na dworze. Ubierz coś ciepłego. Alan"

Po przeczytaniu tego krótkiego listu roześmiałam się na głos. Szybko też zabrałam pierwszy sweter, który miałam w zasięgu ręki i po dokładnym zamknięciu mieszkania zeszłam na dół. Zimny wiatr owiał mi twarz, co sprawiło, że mimowolnie się wzdrygnęłam. W moim kierunku podeszło dwóch chłopaków. Bardzo do siebie podobnych, a których nie widziałam już bardzo dawno.

-Dobrze Cię widzieć- powiedział Adam przytulając mnie i patrząc mi głęboko w oczy - zostawię Was samych

Kiedy Adama już nie było, Alan pochylił się i delikatnie musnął moje usta.

-Gotowa na randkę?

_________________________________________________________________________________

WAŻNE !
Naprawdę bardzo dużo myślałam o tym blogu, ale wiem, że nie dam rady..
Nie chcę Wam tu teraz wymieniać ile spraw na mnie spadło w szkole w związku z maturą, bo to nie o to chodzi, by je tu przedstawiać. 
Mam jeszcze jednego bloga i jak narazie będę prowadzić tylko tamten. Jak wymyślę jakąś fajną historię to założe kolejne opowiadanie. 
Ten blog miał być tylko tymczasowy.. Miał trwać około miesiąca, a trwał ich 10... 
Wszystko w końcu się kiedyś kończy...
Chciałam Wam też podziękować. Za każdym razem, kiedy traciłam wiarę w to co robię, ZAWSZE znajdowałam oparcie w Was- czytelnikach. Nie tylko poprzez liczne komentarze i wejscia, ale przede wszystkim poprzez zwykłe rozmowy na GG.
Ciężko kończyć mi to, co tak długo twało, ale muszę.. naprawdę.
Proszę życzcie mi powodzenia na jutrzejszej próbnej maturze rozszerzonej z polskiego. Przyda się ;)

To jest adres bloga, który nadal będę prowadzić LINK, może Wam się spodoba mimo, że to o 1D.. ;D
Narazie się żegnam, ale liczę, że się jeszcze ,,zobaczymy" na jakimś Blogu ;)
M.